Mijn verhaal; de geboorte van Viggo

4 augustus 2022

Het geboorteverhaal van Viggo. Hij is 14 oktober ’21 geboren en binnen een paar weken had ik dit verhaal al op papier gezet. Sowieso vertelde ik het tegen iedereen die het horen wilde, maar dit opschrijven deed ik vooral voor mezelf. Er is een uitgebreide en een gecensureerde versie. Don’t worry, dit is de gecensureerde versie van de gecensureerde versie. Een positief verhaal om je voor te bereiden op de bevalling, maar ook voor iedereen die, net als ik, geen genoeg kan krijgen van geboorteverhalen. Want het lijkt misschien alledaags, maar wat is de geboorte van een kindje toch een intens mooie gebeurtenis!

Ontspanning = key

Het was dinsdag 12 oktober in de avond. Ik lag met mijn vriend Maurice in bed en besprak met hem mijn gevoel dat ik de afgelopen dagen maar niet tot rust kon komen. De uitgerekende datum van ons kindje was 10 oktober en juist tijdens de cursus ‘Relaxed bevallen vanuit Regie’ hadden we geleerd hoe belangrijk het is om te ontspannen. We maakten de afspraak om vanaf dat moment alles te laten voor wat het was en hij zou die woensdag op werk afronden om vanaf donderdag al zijn eerste verlofdag in te laten gaan. Zelf heb ik nooit het idee gehad dat onze jongen later dan 10 oktober geboren zou worden, dus wat dat betreft waren we er wel helemaal klaar voor.

Woensdag 13 oktober had ik een relaxte dag; ik heb uitgeslapen, een wandeling gemaakt, lekkere lunch gehaald, mijn nagels gelakt en in de middag een paar uur geslapen. Ik merkte die middag wel dat ik iets meer last had van harde buiken en deze regelmatiger leken te komen, maar die had ik de laatste weken sowieso, dus daar besteedde ik niet zo veel aandacht aan. Het kwam totaal niet in mijn gedachte op dat dit het begin van de bevalling zou kunnen zijn. Boy, was I wrong!

Hoe het avontuur begon

Toen ik rond 17.45 uur opstond om te koken en de koelkastdeur opende, voelde ik opeens een beetje water langs mijn panty, dus ik besloot de verloskundige te bellen. Zal het nu dan toch echt gaan gebeuren? Tijdens het eten keken Maurice en ik elkaar vol spanning aan. Ik was de hele zwangerschap al enorm benieuwd hoe bevallen zou zijn, dus we hadden er ook vooral heel veel zin in. Misschien is hij er vandaag of morgen al!

Zo’n uur later kwam de verloskundige langs en zij deed een aantal onderzoeken. Met mij en ons kindje ging het heel goed, maar de test wees niet uit dat het ook daadwerkelijk vruchtwater was. Hoogstwaarschijnlijk wel, maar zij gaf ook aan dat we er vooral niet op moesten gaan zitten wachten en er lekker een ontspannen avond van moesten maken. Ook precies wat we van plan waren om te doen; gordijnen dicht, kaarsjes aan, geurdiffuser met lavendel, mijn eigen playlist of een fijne film kijken, maar….

Zover kwam het niet! Het was rond half 8, de verloskundige was nog geen kwartier de deur uit of de weeën begonnen en werden steeds krachtiger. Ik besloot lekker warm te gaan douchen en in de tussentijd te blijven timen. De app bleef maar aangeven ‘ga naar het ziekenhuis’, maar ik ging er vanuit dat ik nog in het begin van de ontsluitingsfase zat, dus hier deed ik niet veel mee. Ik stond vooral in mijn eigen bubbel de weeën op te vangen. Maurice vroeg of hij de TENS bij me op moest plakken, maar ik zei: “Nee joh, nu nog niet”. Ik dacht er anders later misschien niets meer aan te hebben als de bevalling verder gevorderd zou zijn.

Thuis of toch het ziekenhuis?

Totdat er rond 21.30 uur een heftige wee kwam, waardoor ik een golf van vruchtwater met bloed verloor. Maurice belde onze verloskundigepraktijk, maar zij was op dat moment in het ziekenhuis bij een andere bevalling en zij gaf aan dat zij haar back-up van een andere praktijk zou bellen. Zij was er binnen 30 minuten en vroeg hoe het ging. Mijn reactie was dat ik het toch wel pittig vond en niet wist of ik dit uren vol zou kunnen houden als het veel heftiger zou worden. Nog steeds was ik in de veronderstelling dat ik in de eerste fase van de bevalling zou zitten en nog een lange weg had te gaan. Na de controle zei ze dat ze het niet heel gek vond dat ik het pittig vond, want ik zat al op 8cm!

Onze wens was om thuis te bevallen en nu ik wist dat de ontsluiting al zo ver gevorderd was, was de pijn voor mij verklaarbaar en wilde ik gewoon thuis blijven. De TENS werd gelijk opgeplakt en ik sloot me af in de badkamer, aangezien Maurice met de verloskundige heel snel de slaapkamer in orde moest maken. Het zou voor mijn bubbel en hormoonaanmaak niet bevorderlijk zijn als ik twee mensen continu heen en weer zou zien lopen, dus ik was ondertussen zittend op het toilet en hangend over de wasbak mijn weeën aan het wegademen. Toch een andere sfeer dan dat ik me had voorgesteld met kaarsjes en muziek, maar het kan opeens snel gaan.

Regelmodus AAN

Ondertussen had Maurice alle communicatie voor zijn rekening genomen en ging hij in de regelmodus. De kraamzorg werd gebeld, alles voor een thuisbevalling werd tevoorschijn gehaald en hij zorgde ervoor dat iedereen het geboorteplan voor een thuisbevalling zou doornemen. Precies zoals we het van tevoren hadden besproken, zodat ik mij daar niet mee bezig hoefde te houden.

De ‘relax and be thankful’-fase

Ongeveer 1,5 uur later bleek ik al 10cm ontsluiting te hebben. Precies op dat moment kwam mijn eigen verloskundige binnen en nam zij het over. Mijn weeën werden veel minder krachtig en blijkbaar heb ik op dat moment gezegd: “Ik ben zo moe, ik wil slapen”, dus de verloskundige stelde voor te pauzeren, zodat we ons samen, Maurice en ik, konden terugtrekken om te ontspannen. Maurice en ik lagen in het donker, terwijl de verloskundige en kraamzorg beneden een kopje thee zaten te drinken. We deden dit echt samen. Gelukkig hielp deze pauze van ongeveer 45 minuten en de persweeën waren weer iets toegenomen.

Toch was dit niet voldoende, dus vanaf dat moment ging de verloskundige mij er verder doorheen coachen. Want hoe nu? Zij gaf namelijk aan dat er binnen een half uur wel iets moest gebeuren, aangezien we het anders over het ziekenhuis moesten gaan hebben. Mijn wens om thuis te blijven was zo groot, dat ik dacht: ‘Echt niet! Dan doe ik het zelf wel’. Het was mijn keuze om het op deze manier te doen en zolang het de gezondheid van onze jongen niet in gevaar zou brengen, maakte het mij verder niet uit hoe zwaar het voor mij zou worden. De persweeën voelden veel minder heftig dan de ontsluitingsweeën en ik kon de aanwijzingen van de verloskundige dan ook goed gebruiken

Daar is onze kleine Viggo!

Er was goede vordering en al snel (voor mijn gevoel tenminste) kon ik met mijn hand zijn korte haartjes voelen. Hoe bijzonder, daar is die! De verloskundige gaf de juiste aanwijzingen met als resultaat om 01.21uur de geboorte van onze lieve, knappe Viggo!

Hij werd direct op mijn borst gelegd en het eerste wat ik zei was iets in de trant van: “Hij komt gewoon uit mij!” De ontmoeting met onze baby was het allermooiste moment ever! Wij hebben hem uitgebreid bewonderd en elkaar overspoeld met liefde en in de tussentijd moest de placenta geboren worden. Ik wilde dit de tijd geven en geen oxytocineprik en dit was gelukkig ook niet nodig. Binnen 8 minuten werd de placenta geboren. Maurice knipte de navelstreng door, ik werd verder behandeld en de eerste onderzoeken bij Viggo werden gedaan. Ik had totaal geen besef van tijd en was alleen maar onze jongen aan het bewonderen. Hij was enorm alert en na de onderzoeken werd hij al snel weer bij mij gelegd om de borstvoeding te starten en nog meer huid-op-huid contact.

Een bijzonder wonder

Al met al kan ik deze bevalling omschrijven als kort, maar intens. Het was hard werken door het wegvallen van de persweeën, maar binnen 6 uur vanaf de eerste wee werd onze jongen geboren. Wie had dat gedacht? Zo snel! Achteraf hoorde ik dat Viggo zo’n 30 minuten in het geboortekanaal vast heeft gezeten. In het nagesprek heeft de verloskundige aangegeven zich geen moment zorgen te hebben gemaakt; met Viggo ging het goed en ik was ontspannen en zag eruit ‘alsof ik nog wel even door kon gaan’.

Ik ben enorm dankbaar dat we dit met elkaar hebben gedaan en als ik er op terugkijk is mijn bevalling verlopen zoals we hoopten; thuis in Den Haag, in onze eigen vertrouwde omgeving met een fijn team. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het mede door onze goede voorbereiding en het vertrouwen in mijzelf enorm heeft geholpen dat ik een positieve bevalervaring heb. Hoe bijzonder is het waar het vrouwelijk lichaam toe in staat is en dat we een gezond kindje op de wereld hebben gezet. Het blijft een groot wonder!

Waarom geboortefotografie?

Tijdens mijn bevalling was er door alle maatregelen rondom Corona geen geboortefotograaf aanwezig. Toch wilde ik heel graag foto’s van de bevalling; als mooie herinnering, maar ook om de bevalling wat bewuster te herbeleven. Als vrouw zit je toch in een bubbel en krijg je zeker niet alles mee. Foto’s helpen erbij om het een plekje te geven of alle losse stukken aan elkaar te plakken.

Mijn vriend zou sowieso foto’s maken, maar ik had ook mijn camera neergelegd en de kraamverzorgster gevraagd foto’s te maken. De camera stond op de automatische stand, zodat zij daar niet over na hoefde te denken. Het meerendeel van de foto’s is scheef, onscherp of iets te ongecensureerd, maar alle foto’s zijn mij zo enorm dierbaar!

Jullie verhaal in beeld

Er kan nog wel eens verbaasd worden gereageerd op het laten maken van foto’s tijdens een bevalling. “Waarom zou je dat willen?!” Mijn reactie: “Waarom niet!” Van alle grote momenten in het leven laat je foto’s maken, waarom dan niet van de geboorte van jullie kindje(s)? Men heeft vaak een verkeerd beeld bij geboortefotografie, maar ik kan het iedereen aanraden. Je hoeft de foto’s natuurlijk niet aan anderen te laten zien. De foto’s zijn uiteindelijk voor jullie: om het te herbeleven, te blijven herinneren of misschien voor een stukje verwerking.

Je kan de foto’s ook door iemand die al aanwezig is laten maken, maar… je kan ook een geboortefotograaf inhuren om er een verhalende reportage van te maken. En dat is precies wat ik het liefste doe; een verhaal vertellen met de foto’s die ik maak! Als geboortefotograaf ben ik jouw ogen. Door de ervaring van mijn bevalling, het geen genoeg krijgen van geboorteverhalen en mijn liefde voor fotografie ben ik nog enthousiaster over het fotograferen van geboortes. Ik zal met liefde foto’s maken en de eerste ontmoeting met jullie kindje(s) vastleggen. Jullie bevalverhaal in beeld.

Heb je interesse? Neem een kijkje op mijn informatiepagina of neem gerust vrijblijvend contact met me op. Tijdens een kennismakingsgesprek vertel ik jullie graag meer.

SHARE THIS STORY
COMMENTS
EXPAND
ADD A COMMENT

×